Aït Ben Haddou-Zagora

Vanmorgen weer een heerlijk ontbijt genuttigd bij het zwembad. Kim had alles al weer ingepakt en na het ontbijt zijn we weer op pad gegaan.

Vandaag werd maar weer eens duidelijk voor Kim en mij waarom we graag terug wilden naar Marokko! Adembenemende landschappen en zulke vriendelijke mensen! We hebben een aantal stops gemaakt om rond te kijken en wat kiekjes te maken. Jasmijn heeft een mooie plantfosiel gevonden in een stuk steen die van een van de rotsen afkwam. 

We zagen op een gegeven moment een auto langs de kant van de weg, panne! Een Marokkaanse meneer wenkte en wij stopten natuurlijk. Hij had een papiertje geschreven en hij vroeg of wij die in het volgende plaatsje wilden afgeven, bij zijn familie. Tuurlijk doen we dat! Zo’n 11 kilometer verderop zie ik de naam van de tapijtenwinkel die we moeten hebben. Ik parkeer de auto een stukje verderop en loop terug, maar net iets te ver. Er begint een Marokkaan tegen mij te praten en wil mij waarschijnlijk iets verkopen. Met dat ik omkijk zie ik de naam van de winkel en deze meneer is waarschijnlijk de juiste man op de juiste plek, alleen ik was iets te ver! Ik loop op hem af en hij vraagt of ik iets zoek en ik antwoord dat ik een bericht voor hem heb en ik geef hem het briefje. Hij schrikt en hij vraagt of er een ongeluk is gebeurd. Ik kan de beste man geruststellen en ik zeg gedag. Hij laat mij niet gaan voordat ik een thee met hem heb gedronken. Ik leg uit dat we onderweg zijn met de familione en dat we door willen. Wederom laat hij mij niet gaan en hij laat duidelijk merken dat we zijn dankbaarheid en zijn uitnodiging niet zo kunnen laten voor wat het is. Hoppa, Kim, Jasmijn en Joris uit de auto en de trap op naar de tweede etage van zijn winkel. Daar worden we neergezet en we komen aan de praat, hij verteld over zijn tapijtenzaak en de 45 vrouwen die daar werken, gescheiden vrouwen en weduwen. Hij vertelt van alles en nog wat en hij vraagt naar onze reis. We vertellen hem waar we naar op weg zijn en op dat moment reageert hij dat we niet naar Zagora moeten, toeristisch en niet echt de beleving die we eigenlijk zouden moeten hebben. Hij heeft een broer, een eindje van Zagora af, en die doet hetzelfde, maar dan privé, in een mooier gedeelte van de woestijn. Als dank wil hij dit voor ons regelen en vraagt ons of we dit willen. We hadden natuurlijk al de prijzen gezien op internet die gelden in Zagora, dus we hebben vergelijk. Hij kan ons niks laten zien, maar we zoeken snel op internet om te kijken of wat hij zegt klopt, je weet maar nooit! (Lekker Nederlands) Wat we zien ziet er fantastisch uit, dus we laten hem bellen met zijn broer. Hij regelt er een ontbijt bij, avondeten, vervoer, kamelen, kortom de hele riedel en dat voor een hele schappelijke prijs. Hij drukt ons op het hart dat het allemaal zo moet zijn en als er ook maar iets niet goed is, wij hem weten te vinden. Wij zijn familie helpen, hij ons helpen. We besluiten om eerst naar Zagora te gaan en de dag erna pas naar de plek te rijden waar we zijn broer zullen ontmoeten. We stemmen in en hij regelt de boel met zijn broer.  Als toetje kregen we allemaal een tulband om en gaan met hem op de foto, jeej! 

Hoog tijd om weer in de auto te springen en door te rijden. We moeten nog een behoorlijk eindje. We hebben een tijd later gegeten in een klein plaatsje in een nog veel kleiner restaurantje. Er zat een groot gezelschap motorrijders uit Frankrijk. Het duurde drie langen en drie korten voordat we eindelijk te eten kregen. Na eten zijn we weer gaan toeren. Onderweg kwamen we zo’n Parijs Dakar vrachtwagen tegen uit Frankrijk, wat een gevaarte.

Wij kwamen aan in Zagora en de plek waar we wilden overnachten zat vol. Even online zoeken, alles behoorlijk prijzig. Inmiddels was het al een dikke 37 graden en was het geen overbodige luxe om snel iets te vinden. We zijn een aantal hotels in geweest, maar ook zij waren heel duur. Zagora is een plek waar ze waarschijnlijk massaal hebben gezegd: ‘We gaan gewoon dik duur doen.’ Er zijn hele dikke en luxe hotels, maar in de buurt is er eigenlijk niks speciaals. We besloten om nog bij een hotel te vragen en dit bleek echt een te dik resort te zijn, de man is vriendelijk en geeft aan dat het allemaal vol zit, hij belt nog wat rond, maar geen geluk. We stappen in de auto en rijden een klein stukje verder waar we een bordje camping zien.

We rijden het terrein op en een vriendelijke Marokkaan spreekt ons aan. Hij verwelkomt ons en laat ons een nieuw huisje zien, net gebouwd en daar staan 4 bedden in, een wc en een douche. Het ziet er top uit! Hij wil ons graag een mooie prijs maken omdat we de eersten en we met twee kinderen zijn. Een derde van de prijs elders in de stad, dus wij ja en een volmondige ja. Oja, als we willen zwemmen dan mogen we dat doen bij de buren, voor een schappelijk prijsje natuurlijk. Dit blijkt het zwembad van het peperdure resort waar we ervoor waren! Dik in orde!!!

We hebben onze spullen uitgepakt en zijn toen naar het resort ernaast gegaan en daar werd duidelijk waarom ze zo’n prijs durven te vragen! Wat een luxe! Wat een pracht en praal! En daar komen wij aan, 4 backpackers die voor een dubbeltje op de eerste rang zitten! We zijn goed afgekoeld in het zwembad en zijn toen teruggegaan naar ons plekje. Op een gegeven moment kom de Parijs Dakar vrachtwagen, die we eerder op de dag hadden gespot, het terrein op rijden. Toevallig weer!  We hebben heel lekker te eten gehad en daarna hebben we even een zak ijs gehaald in het winkeltje verderop. We hebben geen koelkast, dus we moeten creatief zijn. 

Inmiddels liggen Jasmijn en Joris in bed en is Kim aan de wijn met ijs en ik aan de Gin Tonic met ijs.

Weer een avontuur voor in het boekje! Morgen nog een uurtje rijden en dan pakken we alles over in een jeep die ons naar de zandduinen brengt, daar nemen de kamelen het over.